ظلمت زندگی

در ظلمـت زنـدگــی هـر انســـان ضعیف

پـامـال جـلال و جـاه ، محکـوم فــداست

ماننـــــد یکــی بـرگ خـــــزان دیــدۀ زرد

افتـاده بروی خاک و از شاخـه جـداست

بـرشاخـه ، بـه بیشـه زار گلبـانگ هــزار

از نعرۀ شیر بیشه ، بشکسته صداست

این رسـم زمانـه است ، بی چون و چـرا

بی قدرت و ملک لاجـرم شاه ، گـداست

از روز ازل  ،  ســـرشت دنیــــــای دنــی

چون خـوی زنـان هـــرزه با ناز و ادا ست

زآنـرو دل خـود سپـــرده ام بـر ره دوست

کان راه طریق عشق و ایمان و هداست

بر قـدرت کبریائـی اش ، سجـده ز زهـد

پیشانی من به خاک و دل غـرق نداست

از ظلمــت زنـدگــی مـرا نیست هــراس

چون کلبـۀ دل ســرای پـرنــور خــداست